გერმანიაში მცხოვრები საოპერო მომღერალი, ტენორი გიორგი ონიანი სვანეთში, ლენტეხის რაიონის სოფელ ხოფურში დაიბადა. ბავშვობის წლებიც იქ გაატრა და მუსიკასთან ურთიერთობა ადრეული ასაკიდან დაიწყო. სწავლის გაგრძელება საინჟინრო ეკონომიკურ ფაკულტეტზე გადაწყვიტა, თუმცა როგორც თავად ამბობს, პროფესია არასდროს ჰყვარებია. კვლავ მუსიკას დაუბრუნდა და კონსერვატორიის დასრულების შემდეგ, სწავლა მიუნხენის უნივერსიტეტის ასპირანტურაში განაგრძო.
მუსიკალური კარიერა მილანში დაიწყო. უამრავ სპექტაკლში მონაწილეობდა, როგორც “ლა სკალას”, ასევე — ევროპის სხვადასხვა პრესტიჟულ თეატრში. 16 ენაზე მღერის, ამჟამად 47-ე ოპერას სწავლობს.
დატვირთული რეჟიმის მიუხედავად, სამშობლოსთან კონტაქტს მაინც არ წყვეტს და საქართველოს ხშირად სტუმრობს. საკუთარი კარიერის, ბავშვობის წლებისა და ლენტეხის შესახებ უფრო ვრცლად, გიორგი ონიანი სოციალური ქსელის საშუალებით გვესაუბრა.
დიალოგი
- გიორგი, თქვენი ინტერვიუ გაზეთ „ლენტეხიNEWS”-ისთვის ექსკლუზივია და მოდით, ჩვენი დიალოგი თქვენი ბავშვობიდან და მშობლიური კუთხის შესახებ საუბრით დავიწყოთ. გვიამბეთ თქვენი ბავშვობის შესახებ.
- ბავშვობა სვანეთში გავატარე. ლაღი და უდარდელი ბავშვობა მქონდა. არაფერს არ მაკლებდნენ მშობლები და ნათესავები. საკმაოდ ცელქი ბავშვი ვიყავი, მაგრამ არა უზრდელი. მიყვარდა თევზაობა, ნადირობა, ტყე-ღრეში ბოდიალი, ბუნებასთან კავშირი. დღესაც ვცდილობ, ყველაფერი ვაკეთო, ნადირობის გარდა. უკვე ვეღარ ვესვრი ცხოველებს და ფრინველებს, მეცოდებიან… მეშვიდე კლასიდან ქუთაისში გადავედი ფიზიკა-მათემატიკურ სკოლა-ინტერნატში, სადაც საუკეთესო სიყმაწვილის მეგობრები შევიძინე და დღემდე ასე მოვდივართ, უერთმანეთოდ ვერ ვძლებთ. სწორედ მათ გამო ჩავაბარე უნივერსიტეტში საინჟინრო ეკონომიკურ ფაკულტეტზე, რადგან ერთად ყოფნა გვინდოდა. თუმცა ის პროფესია არასდროს მყვარებია.
- და მუსიკასთან ურთიერთობა როდის დაიწყეთ?
- მუსიკასთან ურთიერთობა ჯერ კიდევ საბავშვო ბაღში დავიწყე. პირველი სიმღერაც მახსოვს ახალი წლის ზე-იმზე, რატომღაც რუსულად ვიმღერე „ ёлочка, ёлочка холодно зимой «… მერე სკოლის ანსამბლში ვმღეროდი, ლენტეხის მუსიკალურ სკოლაში 4 წელი ვიარე, შემდეგ, სამწუხაროდ, დაიხურა და მეც სპორტზე გადავერთე, კერძოდ — ჭიდაობაზე. ქართულ ჭიდაობაში რაიონის ჩემპიონატში ერთხელ მესამე ადგილიც ავიღე.
- გიორგი, შეგიძლიათ, გვიამბოთ საინტერესო ამბავი, რომელიც ლენტეხს უკავშირდება და დღემდე გახსოვთ?
- ქუთაისიდან როცა ლენტეხში დავბრუნდი, სკოლის დამთავრებამდე 4 თვე იყო დარჩენილი. საშუალო სკოლა ლენტეხში დავამთავრე. სკოლას კარგი ანსამბლი «რიჰო» ჰყავდა და მეც მაშინვე ჩავეწერე. 2 თვეში ბულგარეთში აღმოვჩნდი გასტროლებზე. ეს ჩემი პირველი გასტროლი იყო. მაშინ გუნდში ბანს ვმღეროდი, რადგან რატომღაც თვლიდნენ, რომ კაცი ბანი უნდა ყოფილიყო. მერე რამდენიმე კლასელი ჩვენთვის ვმღეროდით ხოლმე ქალაქურ სიმღერებს და მანდ აღმოვაჩინე, რომ პირველი ხმა ვარ, ტესიტურაში ჩემთვის ზღვარი არ არსებობდა. ტკბილად მახსოვს ის დრო, ის ხალხი.
დღესდღეობით, რაზეც გული მწყდება, არის ის, რომ რაიონი ძალიან დაიცალა. ნასოფლარებით გაივსო ლენტეხი. არაფერი ისე არ მიკლავს გულს, როგორც დაკეტილი, უსიცოცხლო სახლები… - ახლა კი თქვენი პირველი როლიც რომ გაიხსენოთ, რა ემოციები ახლდა პირველ სპექტაკლს?
- თავიდან უნივერსიტეტი დავამთავრე, შემდეგ კონსერვატორია. სწორედ კონსერვატორიაში დაიდგა პერის «ევრიდიკე» და მანდ შევასრულე პირველი როლი, ორფევსის როლი მქონდა. კონსერვატორიის საოპერო სტუდიაში კი ფალიაშვილის «დაისში» მალხაზის პარტია ვიმღერე. ხოლო 2000 წლის 7 მაისს ჩემი დებიუტი თბილისის ოპერისა და ბალეტის სახელმწიფო თეატრში შედგა, სადაც აბესალომის პარტია ვიმღერე ფალიაშვილის «აბესალომ და ეთერი“-დან, ჯანსუღ კახიძის დირიჟორობით.
- როგორც ვიცით, თქვენი საზღვარგარეთული დებიუტი «ლა–სკალას» თეატრში შედგა. გაიხსენეთ.
- “ლა-სკალას” თეატრში 2002 წლის 16 სექტემბერს მქონდა დებიუტი ვერდის პირველ ოპერაში «ობერტო, სან ბინიფაჩოს გრაფი», სადაც მთავარი როლი შევასრულე. თუმცა, მანამდე ჩემი ევროპული დებიუტი იტალიის ქალაქ რივა დელ გარდაში შედგა, სადაც გავიმარჯვე რიკარდო ძანდონაის სახელობის კონკურსში, პირველი პრემია ავიღე და როგორც გამარჯვებულს, კარმენში დონ ხოზეს როლი მომცეს. ერთ თვეში ვისწავლე ამხელა ოპერა, ისიც ფრანგულად…
- თქვენს მიერ შესრულებული როლებიდან რომელს გამოარჩევდით და რატომ?
- მას შემდეგ, უამრავი როლის სწავლა და შესრულება მომიწია. ახლა 47-ე ოპერას ვსწავლობდი. აქედან 4 ოპერა ჩეხურ ენაზე შევასრულე, 2 ფრანგულ ენაზე, 1 პოლონურად, 1 რუსულად, 2 ლათინურად, 1 ინგლისურად, დანარჩენი იტალიურად. ეგ ოპერები, თორემ სიმღერებიანად 16 ენაზე მიმღერია, მათ შორის: იაპონურად, ესპანურად, ყაზახურად, აზერბაიჯანულად და ა. შ. რომ ვთქვა, რომელია ჩემი საყვარელი როლი, ალბათ, გამიჭირდება… ბოლო დროს უფრო დრამატული პარტიები მიზიდავს, ვერისტული და მოდერნი, სადაც უფრო მეტი შესაძლებლობა მეძლევა, მსახიობური კუთხით ვითამაშო, ღრმად შევიდე როლში. ბაროკოს და რომანტიზმის ხანის ოპერებში ამის საშუალება ნაკლებად აქვს მომღერალს, ძირითადად, სტატიურად მიდის.
- როგორია თქვენი წარმატების ფორმულა?
- ჩემი წარმატების ფორმულა არის თავდაუზოგავი შრომა, დღეის გასაკეთებელი არასდროს არ უნდა გადადო ხვალისთვის და თუ შანსი არის, თუნდაც 1%, მაინც უნდა გარისკო და სცადო. გამოვა საშენოდ საქმე, თუ — არა. მთავარია, შენს თავთან იქნები მართალი და ხინჯად არ დაგრჩება გულში, რომ არ სცადე. რა თქმა უნდა, იღბლის ფაქტორიც ძალიან მნიშვნელოვანია ყველა სფეროში, აღმოჩნდე საჭირო დროს საჭირო ადგილას და საჭირო ფორმაში, ეგ უკვე ზემოთ წყდება, უზენაესისგან.
- თქვენი პროფესიის ძირითადი ხიბლი რა არის?
- ჩემი პროფესიის ხიბლი ისაა, რომ ადამიანებს ბედნიერებას ვანიჭებთ. თუ შენი ხელოვნებით რამდენიმე საათით მოსწყვეტ მიწიერ რეალობას და შენს სამყაროში ამოგზაურებ, შენთან ერთად, მიზანი მიღწეულია. მგონი, ღირს ამისთვის თავის დადება. მთავარია, გიყვარდეს ის საქმე, რასაც აკეთებ და ბოლომდე დაიხარჯო.
- გვიამბეთ თქვენი ოჯახის შესახებ. საინტერესოა, შვილებმა თუ აირჩიეს მამის პროფესია?
- მეუღლე ისტორიკოსია, ხათუნა წიკლაური, უნივერსიტეტში სტუდენტობისას გავიცანი და 30 წელია, ერთად ვართ. შვილები: რატი და დეა, რატი პოლიტიკური სოციოლოგიის ფაკულტეტზე სწავლობს გერმანიაში, თან მუშაობს „ფილიპ მორისი“-ს კომპანიაში. დეა ახლა ამთავრებს გიმნაზიას. ჯერ არ გადაუწყვეტია, რა პროფესიას აირჩევს. სამწუხაროდ, მუსიკას არცერთი არ გაჰყვა, არც სურვილი აქვთ და არც — სათანადო მონაცემები. იმედია, ჩემი შვილიშვილები მაინც გააგრძელებენ ბაბუის კვალს. ჯერჯერობით ორი შვილიშვილი მყავს, ემილია და დავითი. ემილიას კარგი სმენა აქვს, დავითი ჯერ 9 თვისაა.
- თქვენს წარმატებაში როგორია მშობლების, ოჯახის როლი?
- რა თქმა უნდა, ოჯახს დიდი როლი მიუძღვის ყველაფერში. სიმღერის ნიჭი დედის მხრიდან დამყვა, დედაჩემის მამა ყოფილა საოცრად მუსიკალური პიროვნება. 18 წლის უკვე რეგენტი იყო და თავისი ანსამბლი ჰყავდა. მერე ომში გაიწვიეს და თურმე, ფანდური და ჭიანური წაიღო თან… სამწუხაროდ, 1942 წელს უკრაინაში დაიღუპა, 19 წლის ბიჭი.
დედაჩემი თბილისში სწავლობდა, უცხო ენების ინსტიტუტში, გერმანულის სპეციალობით. ერთ სპეკტაკლს არ აცდენდა ოპერაში, ის და მისი მეგობრები მთელ ფულს და სტიპენდიას ოპერის ბილეთებში ხარჯავდნენ. დედამ ტექსტები ოპერებიდან ზეპირად იცოდა. სახლში კლასიკური მუსიკის უამრავი ჩანაწერი გვქონდა და ვიდრე დავიბადებოდი, თურმე, ოპერებს მასმენინებდა. ასე რომ, შემთხვევით არაფერი ხდება. სამწუხაროდ, მამა არ მღერის, მაგრამ სიამოვნებით ისმენს. საქართველოში ჩემს ყველა სპეკტაკლს ესწრება. ხუთი დედმამიშვილი ვართ და სმენა და სიმღერის ნიჭი ყველას აქვს, მაგრამ სხვადასხვა პროფესიაში არიან თვითრეალიზებულნი. - სამშობლოდან შორს ყოფნას, ალბათ, ნოსტალგიაც თან ახლავს. რამდენად ხშირად ახერხებთ საქართველოში ჩამოსვლას?
- სამშობლოდან შორს ცხოვრება მართლაც არაა ადვილი, მაგრამ, საბედნიეროდ, შიგადაშიგ მიწევს ჩამოსვლა და მონატრების კაეშნის დაკმაყოფილება. მხოლოდ ის მიმარტივებს, რომ ოჯახი ჩემთან ერთადაა. ასევე, დღევანდელ ტექნოლოგიურ ეპოქაში იოლია ადამიანებთან დარეკვა, საუბარი, მათი დანახვა ნებისმიერ წერტილში. სოციალური ქსელები ამ კუთხით ძალიან მიადვილებს საზღვარგარეთ ცხოვრებას. ვირტუალურად საქართველოში მგონია თავი და სად ვიმყოფები, მონიტორს მიღმა ვეღარ ვგრძნობ. როცა საქართველოში ვარ, 15 წუთითაც ვერ შევდივარ სოციალურ ქსელებში. გერმანიაში კარგი მეგობრები, ჩემნაირი გულანთებული ქართველები შევიძინე. ერთმანეთთან დროს ხშირად ვატარებთ. გვიყვარს ყველაფერი, რაც ქართველებს უყვართ. ერთამნეთის შვილები მოვნათლეთ და დავნათესავდით. სწორედ მათი დამსახურებაა, რომ უცხო მიწაზე ადაპტაცია არ გამიჭირდა.
- სამომავლო გეგმებს ხომ არ გაგვიმხელთ?
- სამომავლო გეგმებზე საუბარი არ მიყვარს, რადგან გამხელილი გეგმები ეშმაკსაც ესმის. ერთს ვიტყვი, რომ სულ ახალი როლების სწავლაში ვარ. ყოველ წელს მინიმუმ ერთი ახალი პარტიის სწავლა მიწევს, რამდენიმე წლის პროგრამა უკვე დაგეგმილია. ჩემს გეგმებში საქართველოსთვისაც ყოველთვის არის ადგილი და ჩემთვის ქართველი პუბლიკის წინაშე გამოსვლა ყოველთვის ზეიმია.
მარიამ ირემაძე
