ბო­ლო ზა­რი და ლენ­ტე­ხე­ლი ახალ­გაზ­რდე­ბის გან­ცდე­ბი

ბო­ლო ზა­რი გან­სა­კუთ­რე­ბით მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი და ამავ­დრო­უ­ლად ამა­ღელ­ვე­ბე­ლი დღეა მოს­წავ­ლე­თათ­ვის. ეს ის დღე­ა, რო­დე­საც ყვე­ლა მე­თორ­მე­ტე კლა­სე­ლი ცხოვ­რე­ბის ახალ ეტაპ­ზე გა­დას­ვლას იწყებს და რა­ღაც ახ­ლის მო­ლო­დინ­ში­ა. მას­წავ­ლებ­ლე­ბი, მოს­წავ­ლე­ე­ბი და ყვე­ლა ახ­ლო­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნი სი­ა­მა­ყით, ბედ­ნი­ე­რე­ბი­თა და სევ­დით არი­ან გაჟ­ღენ­თილ­ნი.
ლენ­ტე­ხის მუ­ნი­ცი­პა­ლი­ტე­ტის ყვე­ლა სა­ჯა­რო სკო­ლა­ში მე­თორ­მე­ტეკ­ლა­სე­ლე­ბის­თვის „ბო­ლო ზა­რი“ სა­ზე­ი­მოდ და­ი­რე­კა . კურ­სდამ­თავ­რე­ბუ­ლებს სკო­ლის დას­რუ­ლე­ბა ლენ­ტე­ხის მუ­ნი­ცი­პა­ლი­ტე­ტის მე­რის მო­ად­გი­ლე- ზვი­ად ლობ­ჟა­ნი­ძემ, საკ­რე­ბუ­ლოს თავ­მჯდო­მა­რე-­გი­ორ­გი გაზ­დე­ლი­ან­მა, დი­რექ­ცი­ამ, პე­და­გო­გებ­მა, რე­სურ­სცენ­ტრის ხელ­მძღვა­ნელ­მა, ბად­რი ქარ­და­ვამ დი­დი სიყ­ვა­რუ­ლით მი­უ­ლო­ცეს და ცხოვ­რე­ბის ახალ ეტაპ­ზე წარ­მა­ტე­ბე­ბი უსურ­ვეს.

ჩვენ თა­ვად მე­თორ­მე­ტეკ­ლა­სელ­თა უშუ­ა­ლო გან­ცდე­ბით და­ვინ­ტე­რეს­დით და რამ­დე­ნი­მე მათ­განს გა­ვე­სა­უბ­რეთ იმის შე­სა­ხებ, თუ რა გან­ცდე­ბი და­ე­უფ­ლათ სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ?

ანა­ნო ქუ­რას­ბედ­ნი­ა­ნი — ერ­თი წე­ლი­ა, რაც მე­ო­რე სმე­ნა ვართ, სხვა სკო­ლა­ში მოგ­ვი­წია დრო­ე­ბით გა­დას­ვლა და სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბაც. გუ­ლი მწყდე­ბო­და,­რად­გან ჩე­მი ძვე­ლი სკო­ლა მე­ნატ­რე­ბო­და.­ჩე­მი კლა­სის კედ­ლე­ბი,­მერ­ხი,­სა­დაც ვი­ჯე­ქი,­თი­თო­ე­უ­ლი წარ­წე­რა,­ძა­ლი­ან ძვირ­ფა­სია ჩემ­თვის. ცუ­დია ,რომ ამ მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი დღის გა­ტა­რე­ბა სხვა სკო­ლა­ში მო­მი­წი­ა. რთუ­ლია იმის გა­ა­ნა­ლი­ზე­ბა, რომ გან­შო­რე­ბა გი­წევს იმ ად­გილ­თან, სა­დაც ამ­დე­ნი წე­ლი გა­ა­ტა­რე და ამ­დე­ნი მო­გო­ნე­ბა გა­კავ­ში­რებს, რად­გან ეს დღე ჩემს სკო­ლა­ში მქონ­და წარ­მოდ­გე­ნი­ლი და ვერც ვი­ფიქ­რებ­დი, რომ სხვა­ნა­ი­რად მოხ­დე­ბო­და. ძა­ლი­ან კარ­გი კლა­სე­ლე­ბი მყავ­და­.არ­ცერ­თთან არ მქო­ნია კონ­ფლიქ­ტი. არა­ნა­ირ ბუ­ლინგს არ ჰქო­ნია ად­გი­ლი.­მე­გობ­რუ­ლე­ბი ვი­ყა­ვით­.მე­თერ­თმე­ტე კლა­სე­ლე­ბი ყვე­ლა­ნა­ი­რად ეცად­ნენ­,რომ კარ­გი ღო­ნის­ძი­ე­ბა გა­მო­სუ­ლი­ყო და ასეც მოხ­და.­სევ­და­ნა­რე­ვი სი­ხა­რუ­ლი გვქონ­და.
თეკ­ლა ონი­ა­ნი — ჩემ­თვი­საც სევ­და­ნა­რე­ვი სი­ხა­რუ­ლი იყო სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბა. ცხოვ­რე­ბის ახალ ეტაპ­ზე გა­დას­ვლას თან სდევს სი­ხა­რუ­ლი,­თან ამავ­დრო­უ­ლად დი­დი სევ­დაც. ჩვენ ად­რი­დან­ვე დაგ­ვე­წყო სკო­ლი­დან წას­ვლის სევ­და და მარ­თლა არ მეს­მის იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის­,რომ­ლე­ბიც ამ­ბო­ბენ­,რომ — ტყუ­ი­ლია სკო­ლა არ მო­გე­ნატ­რე­ბათ.
იმ­დე­ნად ახ­ლო ადა­მი­ა­ნე­ბი არი­ან ჩემ­თვის ჩე­მი კლა­სე­ლე­ბი და მე­გობ­რე­ბი, რომ ზუს­ტად ვი­ცი ქა­ლაქ­ში შე­ძე­ნი­ლი მე­გობ­რე­ბი­,ა­ქა­ურ მე­გობ­რებს ვე­რას­დროს შე­მიც­ვლი­ან და ასე­თი წრფე­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა ვე­რას­დროს მექ­ნე­ბა,­რო­გო­რიც მათ­თან მაქვს. მად­ლო­ბას ვუხ­დი დე­და­ჩემ­ს,რად­გან მი­სი დამ­სა­ხუ­რე­ბა­ა,­რომ უფ­რო ახ­ლო ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს ჩემს ახ­ლან­დელ კლა­სე­ლებ­თან.
სა­ლო­მე გას­ვი­ა­ნი — ახ­ლაც ვერ ვი­აზ­რებ­,რომ სკო­ლა და­ვამ­თავ­რე.­ძა­ლი­ან უცებ გა­ვი­და ეს ბო­ლო ერ­თი წე­ლი.­თით­ქოს გუ­შინ იყო აბი­ტუ­რი­ენ­ტო­ბის და­წყე­ბის დღე­.უკ­ვე მე­ნატ­რე­ბა სკო­ლა.­ბო­ლო ზარ­ზე რომ გა­უშ­ვეს ჩვე­ნი ვი­დე­ო­კო­ლა­ჟი, ძლივს შე­ვი­კა­ვე თა­ვი,­რომ არ მე­ტი­რა.
რა შეგ­მა­ტათ სკო­ლა­ში გა­ტა­რე­ბულ­მა წლებ­მა?
თეკ­ლა: პირ­ველ რიგ­ში ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი.­ყვე­ლა სა­ხის ადა­მი­ან­თან შეხ­ვედ­რის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა. თი­თო­ე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნი ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი გაკ­ვე­თი­ლი­ვით არის­.მე მე­გობ­რო­ბა,­სიყ­ვა­რუ­ლი და ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გი ჩე­მი კლა­სე­ლე­ბი­სა და სკო­ლის­გან ვის­წავ­ლე­.ეს ურ­თი­ერ­თო­ბა სკო­ლის გა­რე­თაც გრძელ­დე­ბა.
ანა­ნო: კლა­სე­ლე­ბი ყვე­ლა­ნა­ი­რად ვცდი­ლობ­დით ერ­თმა­ნე­თის­თვის გაგ­ვე­ზი­ა­რე­ბი­ნა ჩვე­ნი ცოდ­ნა და დავ­ხმა­რე­ბო­დით ერ­თმა­ნეთ­ს.ყო­ველ­გვა­რი და­მად­ლე­ბი­სა და და­ზა­რე­ბის გა­რე­შე.­შუ­რი და ბოღ­მა ჩვენ­ში არას­დროს ყო­ფი­ლა.­ჯიბ­რიც არას­დროს გვქო­ნი­ა.­შე­საძ­ლო­ა,­ზოგს აქვს იმის კომ­პლექ­სი,­რომ გაკ­ვე­თილს თუ ვერ მოყ­ვე­ბა კარ­გად, კლა­სე­ლე­ბი დას­ცი­ნე­ბენ­,ჩვენ­თან მსგავ­სი შემ­თხვე­ვა არა­სო­დეს ყო­ფი­ლა,­პი­რი­ქით, ძა­ლი­ან კარ­გად ვგრძნობ­დით თავს.
სა­ლო­მე:­სკო­ლა წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია შა­ტა­ლოს გა­რე­შე,­რა­საც ჩვე­ნი მე­თორ­მე­ტე კლა­სე­ლე­ბიც ძა­ლი­ან ხა­ლი­სი­ანდ იხ­სე­ნე­ბენ. ასე­ვე მათ შო­რის იყო ისე­თი მოს­წავ­ლე,­რო­მელ­საც რა­ღაც მი­ზე­ზის გა­მო არ უნ­დო­და წას­ვლა.­კლა­სე­ლებ­მა გა­ამ­ხნე­ვეს და ში­შიც და­აძ­ლე­ვი­ნეს. და­ა­სა­ხე­ლეს ად­გი­ლიც სა­დაც იყ­ვნენ. მხი­ა­რუ­ლად გა­იხ­სე­ნეს მშობ­ლე­ბის სა­ტე­ლო­ფო­ნო ზა­რიც­,რომ­ლე­ბიც დაბ­რუ­ნე­ბას სთოვ­დნენ. ამის მი­უ­ხე­და­ვად დღე არ გა­ი­ფუ­ჭეს და ბო­ლომ­დე მხი­ა­რუ­ლად გა­ა­ტა­რეს. ბევ­რი კარ­გი მმო­გო­ნე­ბა და­უ­ტო­ვა იმ დღემ.
სად ხე­დავთ თქვენს თავს 10 წილს შემ­დეგ?
თეკ­ლა: მე გეგ­მა­ში მაქვს, მი­ვი­ღო ხა­რის­ხი­ა­ნი გა­ნათ­ლე­ბა. მსურს საზ­ღვარ­გა­რე­თაც გა­ვიღ­რმა­ვო ჩე­მი ცოდ­ნა, მა­გა­ლი­თად გერ­მა­ნი­ა­ში, თუმ­ცა იქ დარ­ჩე­ნას არ ვფიქ­რობ, რად­გან მინ­და, რომ სა­ბო­ლო­ოდ და­ვუბ­რუნ­დე ჩემს ფეს­ვებს, ჩემს რა­ი­ონს, კონ­კრე­ტუ­ლად სო­ფელ ლაშ­ხეთს. ჩე­მი სა­მო­მავ­ლო ოჯა­ხუ­რი ცხოვ­რე­ბაც იქ წარ­მო­მიდ­გე­ნია მყუდ­რო და ლა­მაზ გა­რე­მო­ში, ბევ­რი შვი­ლით და ში­ნა­უ­რი ცხო­ვე­ლით.
ანა­ნო: პირ­ველ რიგ­ში, მინ­და, რომ კა­რი­ე­რუ­ლად გან­ვვი­თარ­დე, სრულ­ფა­სო­ვა­ნი ცოდ­ნა მი­ვი­ღო ჩემს პრო­ფე­სი­ა­ში. ვფიქ­რობ გაც­ვლი­თი პროგ­რა­მით გერ­მა­ნი­ა­ში წას­ვლას. ბევ­რი ვი­ცი, რომ უცხო ქვე­ყა­ნა­ში ჩას­ვლის შემ­დგომ სამ­შობ­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბის სურ­ვი­ლი ნაკ­ლე­ბად აქვთ, თუმ­ცა მე სხვა ქვე­ყა­ნა­ში ცხოვ­რე­ბას არც კი გან­ვი­ხი­ლავ, რად­გან ძა­ლი­ან მიყ­ვარს და ვა­ფა­სებ ჩემს ქვე­ყა­ნას. ყვე­ლა­ნა­ი­რად ვეც­დე­ბი მი­ვი­ღო ისე­თი გა­ნათ­ლე­ბა, რომ ჩემს ქვე­ყა­ნას და ლენ­ტეხს მო­ვახ­მა­რო. წი­ნას­წარ რა­მის გან­საზ­რვრა რთუ­ი­ლა თუ სად ვიქ­ნე­ბი, თუმ­ცა მთა­ვა­რი­ა, მაქვს ძა­ლი­ან დი­დი სურ­ვი­ლი, რომ მეც დავ­ბრუნ­დე ჩემს რა­ი­ონს და წვლი­ლი შე­ვი­ტა­ნო მის გან­ვი­თა­რე­ბა­სა და წინ­სვლა­ში.
სა­ლო­მე: ერ­თა­დერ­თი, რაც ვი­ცი, არის ის­,რომ საზ­ღვარ­გა­რეთ დარ­ჩე­ნა და იქ ცხოვ­რე­ბა არ მინ­და,­თუმ­ცა,­თუ მექ­ნე­ბა სა­შუ­ა­ლე­ბა,­ცოდ­ნის გაღ­რმა­ვე­ბის მიზ­ნით სი­ა­მოვ­ნე­ბით წა­ვალ­.ზუს­ტი პა­სუ­ხის გა­ცე­მა მი­ჭირ­ს.სა­ბო­ლო­ოდ­,ვიტყ­ვი,­რომ იმის მი­ხედ­ვით ვი­მოქ­მე­დებ­,რო­გორც ჩე­მი ცხოვ­რე­ბა წა­რი­მარ­თე­ბა.

ესა­უბ­რა მა­რი­ამ ჯამ­ბუ­რი­ძე

ანანო ქურასბედიანი

თეკლა ონიანი

სალომე გასვიანი